Dyrektywa o energii odnawialnej stanowi część unijnego pakietu klimatyczno-energetycznego, który zakłada przede wszystkim redukcję unijnych emisji CO2 o 20 proc. do 2020 roku. Pakiet ma być przyjęty na czwartkowo-piątkowym szczycie UE w Brukseli, ale francuskie przewodnictwo postarało się, by budząca stosunkowo najmniej kontrowersji dyrektywa została uzgodniona już wcześniej.

Kompromis był możliwy dzięki temu, że Włochy ustąpiły w sprawie swojego postulatu przeglądu dyrektywy w roku 2014. Zgodnie z porozumieniem klauzula przeglądowa zostaje, ale nie będzie mogła naruszyć przyjętych celów udziału energii odnawialnej dla poszczególnych krajów. Dla Polski to 15 proc. - tyle, ile zaproponowała w styczniu Komisja Europejska. W pracach nad dyrektywą polski rząd nie kwestionował tego limitu, choć w Polsce wykorzystanie źródeł odnawialnych wynosi obecnie ok. 7 proc. KE zaproponowała 15-procentowy pułap, przekonując, że Polska ma duży potencjał w rozwoju elektrowni wiatrowych oraz spalania biomasy (np. w ciepłownictwie).

Zgodnie z dyrektywą każdy kraj będzie musiał opracować szczegółowy plan zwiększenia udziału energii odnawialnej. Za ociąganie się z wdrażaniem narodowych celów grożą ze strony KE procedury dyscyplinujące. Ale nie dopiero po roku 2020 - już wcześniej, kiedy np. KE stwierdzi, że bez powodu wstrzymywane są inwestycje w elektrownie wiatrowe, albo rząd nie ułatwia ich podłączenia do sieci energetycznych.

Dyrektywa stanowi, że do 2020 roku 10 proc. zapotrzebowania na energię w transporcie będzie pokryte ze źródeł odnawialnych: przede wszystkim biopaliw, które budziły najwięcej sporów. Postanowiono, że muszą one spełnić surowe kryteria redukcji emisji CO2 w porównaniu z tradycyjnym paliwem - po to, by "wartość dodana" biopaliw była jak największa, wziąwszy także pod uwagę emisje powstałe w produkcji i transporcie.